واژگونه

این یک بند را، که در عین ناچیزی، بی‌زبانی، بی‌تکلفی و فراغت از نشانه‌های زیبایی‌شناختی، سرشار است از محبت، قدردانی و عشق، به تو تقدیم می‌کنم که در سخت‌ترین روزهای زندگی‌ام، به شکلی شگفت‌آور، در کنارم ایستاده‌ای و عشق و دلسوزی‌ات را، بی‌چشم‌داشت، به من عرضه می‌داری. تو، که طی نمودن این راهِ بی‌اندازه _بر من_ دشوار، در نبودت، برایم غیرممکن بود. تا به‌خاطر داشته باشم که چگونه در این ایام، زندگی را بر من قابل زیستن و حتی دلپذیر ساختی: به یاس.